Garantie op robuustheid en storingsvrije werking van HVAC-installaties 

Het zal misschien verbazen, maar door de energiezuinige toestellen die tegenwoordig overal toegepast worden en de nieuwe installatietechnieken zijn installaties veel minder robuust dan vroeger het geval was. “De oplossing? Chemievrije corrosiebescherming”, benadrukt Eric Ladang, chief believer – senior expert bij Aqualisys® Belgium.

Om aan de vereiste energieprestaties te voldoen, zijn de moderne warmte- en koudeopwekkers helemaal anders uitgevoerd dan vroeger. Het medium water moet door veel kleinere secties passeren en bij afzettingen is er dus een verhoogd risico op verstoppingen. “Bovendien gebruiken we ook kleinere materiaaldiktes, waardoor de kans op lekken groter is”, vertelt Eric Ladang. “Doordat er minder staal en steeds meer kunststof gebruikt wordt, is er in de installatie minder corrodeerbare oppervlakte aanwezig, waardoor de corrosiedruk op de overgebleven metalen verhoogt. Verder zorgen de moderne verbindingstechnieken met perskoppelingen ervoor dat de installaties eigenlijk nooit meer echt volledig zuurstofdicht zijn, ook al werden deze ontworpen en gebouwd volgens de actuele richtlijnen. Dat laatste kan samen met de grotere gevoeligheid al snel zorgen voor vroegtijdige problemen. In het ergste geval vervanging van dure installatiecomponenten of onverwachte en dure spoeloperaties om de installatie terug operationeel te krijgen. Maar zelfs als het zover niet komt, zorgen de afzettingen voor een verminderde energieoverdracht en een toename van het elektrische verbruik van de pompen door de grotere wrijvingsweerstand.”

“Het is een eenvoudig principe: wat er niet meer is, kan ook niet voor problemen zorgen”, gaat Eric Ladang verder. “Door het demineraliseren van het vul- en bijvulwater of door een bypassbehandeling van het systeemwater worden alle opgeloste stoffen met een positieve of negatieve lading uit het water gehaald. Zo zullen calcium en magnesium niet meer kunnen neerslaan (vorming van harde carbonaten) en zullen ook chloriden, sulfaten en nitraten niet meer voor problemen zoals pitting of microbiële corrosie kunnen zorgen. Bovendien krijgt het water daardoor een lage geleidbaarheid. Dit heeft een positief effect om de corrosiesnelheid te remmen wanneer zuurstof aanwezig is. Opdat de corrosiereactie zou kunnen plaatsvinden, moeten er immers elektronen uit het metaal treden aan de kathode. Deze reageren dan in een deelreactie met de zuurstof in het water. Om deze reactie te laten plaatsvinden, moet er elektrische geleidbaarheid in het water aanwezig zijn. Hoe lager deze geleidbaarheid door het demineraliseren (onttrekken van geleidende stoffen) van het water, hoe hoger de Ohmse weerstand en hoe moeilijker het elektronentransport. Het weghalen van de ‘probleemstoffen’ uit het water heeft dus een dubbel gunstig effect: er kunnen geen afzettingen meer plaatsvinden én de corrosiesnelheid ten gevolge van zuurstof daalt.”

“Laat het ons eenvoudig houden. Waarom zou je allerlei complexe chemische behandelingen willen uitvoeren als je gewoon gebruik kan maken van het natuurlijke principe dat sommige materialen gemakkelijker en sneller corroderen dan andere? Als je zo’n metaal aan de installatie toevoegt als component, dan zal dit onderdeel sneller corroderen dan de andere metalen. Maar daardoor wordt de rest van de installatie wel beschermd en wordt daar een stabiele oxidehuid opgebouwd. Het onderdeel dat wordt ingebouwd in een reactievat noemt men daarom een opofferanode. De hoeveelheid anodisch materiaal moet in verhouding staan tot de grootte van de installatie, opdat deze zich voldoende zou kunnen manifesteren om de rest van de installatie te beschermen. Het reactievat wordt gewoon een component van de installatie, die daardoor in z’n geheel robuuster en duurzamer wordt. Bovendien beperkt het onderhoud van de corrosiecel zich tot eenmaal per jaar spuien en het vervangen van de anodes na drie tot vijf jaar. Kortom: we kunnen misschien niet iedereen helpen, maar zeker wel iedereen die geholpen wil worden”, besluit Eric Ladang.